info-steel-44

Rue du Point du Jour, Spiennes (Mons) Plaats_Localisation Ville de Mons Opdrachtgever_Maître d’ouvrage Holoffe-Vermeersch Architecture, Mons Architect_Architecte Greisch, Liège Studiebureau_Bureau d’études Favier, Pecq Algemene aannemer_Entrepreneur général Constructie Industrie, Assenede Staalbouwer_Constructeur métallique tekst_texte: Laure Eggericx foto’s_photos: Holoffe-Vermeersch Architecture, Constructie Industrie, Jo Van den Borre (Infosteel) De Silex’s De Silex’s is een nieuw interpretatiecentrum van de Neolithische mijnen van Spiennes, naar het ontwerp van de architecten H&V op de archeologische site die in 2000 als werelderfgoed erkend werd door de Unesco. Deze erkenning bewijst het belang van deze plek, een van de oudste en opmerkelijkste in Europa voor de winning van silex (vuursteen). Het opval- lende uitzicht - een origineel cirkelvormig gebouw - heeft nochtans niets pronkerigs, maar beantwoordt aan de zeer specifieke context van een ondergrond- se archeologische site, te midden van de velden. Het werk van de architecten bestond erin hun kunde in het teken te stellen van de archeologie, het land- schap en de bezoeker. De opdracht betrof zowel de aanleg van het omgevende landschap (het pad naar een beschermde zone) als het verwezenlijken van een onthaalpaviljoen met daarin een scenogra- fisch parcours, een projectiezaal, een polyvalente ruimte voor permanente educatieve activiteiten, een zone met de opgravingen en toegangen tot de mijnen. Het gebouw is toegankelijk via een lange verhoogde promenade of via een trap die van de vallei omhoog leidt. Er zijn drie niveaus boven elkaar geplaatst: onderaan het niveau van de open mijnen, toegankelijk via een trap; daarboven het niveau van de archeologische opgravingen; en tenslotte dat voor de bezoeker-waarnemer. Aan de hand van een didactische opstelling wandelt deze laatste op Le Silex’s Le Silex’s est le nouveau centre d’interprétation des Minières néolithiques de Spiennes conçu par les architectes H&V sur le site archéologique, reconnu patrimoine mondial de l’Unesco en 2000. C’est dire l’importance de cet endroit, l’un des plus anciens et marquants d’Europe au niveau de l’extraction du silex. Son expression - un bâtiment circulaire original - n’a pourtant rien d’ostentatoire ; elle répond au contexte très spécifique d’un site archéologique enfoui en sous-sol et situé au cœur des champs. Tout le travail des architectes a été de mettre leur art au diapason de l’archéologie, du paysage et du visiteur. La demande concernait autant l’aménagement paysager (avec l’élaboration d’un cheminement vers une zone protégée) que la réalisation d’un pavillon d’accueil comprenant un parcours scénographique, une salle de projection, un espace polyvalent pour des activités d’éducation permanente, une zone de fouilles et des accès vers les mines. Le bâtiment est accessible via une longue promenade surélevée ou via un escalier remontant de la vallée. Sa conception répond à la superposition de trois niveaux, avec de bas en haut : celui des minières rendu accessible par un escalier ; celui des fouilles mons _2015 24